Rechten van kinderen van 16 jaar en ouder

Er zijn een heleboel redenen om naar een arts te gaan. Als je ergens pijn hebt bijvoorbeeld, als je niet lekker in je vel zit of als je denkt dat je zwanger bent. Naar het ziekenhuis hoef je pas als de huisarts denkt dat er een specialist naar je moet kijken. Krijg je een ongeluk met je brommer of val je flauw in de disco, dan word je meestal meteen naar het ziekenhuis gebracht.

Moet een arts of andere hulpverlener je vertellen wat hij gaat doen? Ja natuurlijk, want het is jouw lichaam. Moeten ook je ouders worden geïnformeerd? Nee dat moet niet, maar het mag wel. De arts moet ook vragen of je het goed vindt wat hij gaat doen. En als je niet wilt, kun je dan weigeren? En wat als je hem in vertrouwen iets meedeelt?

Al die zaken zijn geregeld in de WGBO, de Wet op de Geneeskundige BehandelingsOvereenkomst. In die wet gaat het om twee voor jou heel belangrijke zaken: INFORMATIE en TOESTEMMING.

Vanaf 16 jaar mag je je eigen beslissingen nemen. In de medische wereld word je op deze leeftijd gezien als volwassen. Je wordt dus niet meer als minderjarig gezien. Dit betekent dat alleen jij recht hebt op informatie, beslist of je een behandeling wel of niet wilt en tot slot mag alleen jij jouw medisch dossier inzien.

Je ouders worden alleen maar geïnformeerd en mogen alleen jouw dossier inzien wanneer jij daar volledige toestemming voor geeft.

Officieel ben je met 16 jaar nog steeds niet meerderjarig,  maar volgens de WGBO wél.

Vanaf 16 jaar is de beslissing aan jou:

1. alleen jij hebt recht op informatie;
2. alleen jij beslist of je een behandeling wilt of niet;
3. alleen jij mag je medisch dossier inzien.

Mogen mijn ouders nu helemaal niets meer?

Het feit dat de beslissing van jou afhangt, wil niet zeggen dat je ouders niet meer belangrijk zijn. Natuurlijk is het goed om te overleggen! Het voelt ook beter want zo’n beslissing kan best lastig zijn.

Een voorbeeld graag!

Stel je bent 17 jaar en moet worden geopereerd aan je knie. Natuurlijk wordt ervoor gezorgd dat je niets van de operatie voelt. Stel je voor! Maar dan wordt het ingewikkeld…

De anesthesioloog (specialist op het gebied van narcose) vraagt of je een plaatselijke verdoving wilt of dat je helemaal onder narcose wilt zodat je er niets van ziet of hoort. De voor- en nadelen van beide methoden worden duidelijk uitgelegd en de beslissing is aan jou. Maar stel dat je toch niet zo goed weet wat je moet doen.

Ja, wat dan?

Volgens de wet hebben je ouders geen recht op informatie, maar als jij er geen bezwaar tegen hebt, zullen zij ook uitgebreid worden geïnformeerd. In een heleboel gevallen is daar niks mis mee. Als het over je blinde darm gaat bijvoorbeeld, of bij zo’n knieoperatie. Je kunt dan samen overleggen. Bij andere zaken ligt dat soms moeilijker.

Voorbeeld?

Stel je bent 16 jaar en wordt naar een psychologe verwezen omdat je depressief bent. Je ouders willen graag weten wat er wordt besproken. Jij wilt dat niet want je hebt die psychologe dingen verteld die je ouders niet weten.

Mag ze mijn ouders iets over onze gesprekken vertellen?

Nee, dat mag niet. Ze moet zich houden aan haar beroepsgeheim.

Samenvatting